و زمستانی سرد

آدمک برفی بود

و کلاهی که به سر دارد سرخ

آسمانی که نبود...

و نگاهی که پر از رنگ خدا ٬

آبی بود

لنگه کفشی این جاست !

صاحبش کیست؟کجاست؟

کفش ٬ چرمی و کرِم

حرف هایی دارد

که به اندازه ی لبخند مترسک زیباست

گوشه دیگر این کوچه پر از خاطره های ست که

در کودکی ام ثبت شدند

لی لی مریم بود...

قصه ی مادر بود

و عمو نوروزی که به من عیدی داد

روز ها می گذرند...

مادرم دیگر نیست

مریم از کوچه ی ما رفت که رفت

و کلاغی پر زد

خبر آمدن فصل بهار

آدمک می سوزد

و درونم پر از آن خاطره هایی ست که نیست

راستی!