ببین تباه می‌شود
به دستِ غم، جوانی‌ام
که جز غمت نیامده
کسی به میهمانی‌ام

به وقتِ مردن، عشقِ تو
نمی‌رود ز خاطرم
که جز خیالت هیچکس
نکرده میزبانی‌ام

چه مى‌كند هوای تو
به باغِ مانده در خزان
که چون بهار می‌رسد
به دادِ ناتوانی‌ام

بخند تا که بغض من
به لطف خنده وا شود
که خنده‌ی تو مرهمی‌ست
به زخم زندگانى‌ام

تو رفته‌ای و بعدِ تو
میانِ گریه گم شدم
مگر بگیرد عشقِ تو
از ابرها نشانی‌ام

من آن نهالِ عاشقم
در آرزوی تو ولی
به جای خود نشانده‌ای
تبر به باغبانی‌ام